Ontmoetingen

Het mooie van reizen is dat het een goede manier is om mensen te ontmoeten en om rare dingen mee te maken.

Het begon in de rij voor het inchecken op Schiphol. Een wat oudere man vroeg me in slecht Engels of dit de vlucht naar Mexico was. Ik antwoorde bevestigend, wat voor hem de aanleiding was om een erg interessant gesprek te beginnen. Hij kwam uit Iran, en was leraar Persisch. Hij sprak helaas niet zoveel Engels, maar dat nam zijn enthusiasme niet weg. Hij vertelde dat hij een paar jaar geleden via het Internet Persische les gaf aan een dame uit Mexico. In het begin ging dit moeizaam, maar later steeds beter, en toen werden ze verliefd op elkaar (hoe romantisch). Dus nu was hij op weg naar haar, met als doel een verloving. Dit kwam ik trouwens allemaal te weten voordat we daadwerkelijk ingechekt waren, en de stuwardes (of hoe heten die mensen als je nog op de grond staat) vroeg of we naast elkaar wouden zitten in het vliegtuig. Waarom niet, dacht ik, en achteraf was het erg okay, de vlucht was zo voorbij, beetje praten, beetje lezen, filmpje kijken, meer praten, en we waren er al.

Op de luchthaven in Mexico city zou ik worden afgehaald, dus ik was op zoek naar een bordj met m'n naam erop. Niet dus. Daar sta je dan, met je twee koffers en je goede fatsoen. Het enige dat ik wist, was dat het erg ver weg was naar het bedrijf, en dat ik niet wist waar ik die nacht zou slapen, en na 11 uur vliegen is het ook niet perse nodig dat alles zo ingewikkeld is, toch? Maar toen kwam iemand op het goede idee om te melden dat er nog een andere uitgang was (voor andere vluchten welliswaar, maar toch). Dus ik daarheen, en ja hoor, daar stond een Mexicaan met een bordje met m'n naam erop. Achja, ook goed.

Gisteren had ik met Edgar afgesproken, dat was de flatgenoot van Jeroen in Glasgow. Ik had hem twee keer gezien ofzo, maar toch erg prettig om iemand te ontmoeten die ik al kende. Hij heeft me een aantul super interessante dingen laten zien (waaronder de ruines van de grote Aztec Tempel in het midden van de stad), en me meegenomen naar de top van de Torre Latino Americano, dat was een tijdlang de hoogste toren van Lqatijns America. Nu dus niet meer, maar desondanks toch een geweldig uitzich over de stad. Mexico City ligt in een soort vallei, omringd door bergen en vulkanen aan alle kanten. Vroeger, voor de Spaanse invasie bestond bijna de hele vellei uit een meer en moeras, nu is zó'n beetje alles volgebouwd, tot hoog op tegen de wanden van de bergen. Mooi om te zien, maar ook een beetje griezelig om te bedenken dat de stad tussen 1930 en nu gegroeid is van een paar honderdduizend naar 19 miljoen mensen.